Papa, waar is het licht gebleven?

Jonge kinderen kunnen ooit van die 'rare' vragen stellen.
Als kind was ik niet anders. Zo stelde ik op een avond, vlak voor het slapen gaan, de vraag: "Papa, waar is het licht gebleven?". Voor die keer dat mijn vader me naar bed bracht was hij natuurlijk niet voorbereid op zulk een vraag.
Zijn antwoord was dan ook kort en krachtig: "In de koelkast! Als het donker is en je zoekt het licht, kijk dan maar eens in de koelkast." Nu weet ik ondertussen heel het verhaal van de zon die in een baan rond de aarde gaat enz. Maar die man had gelijk!!!

Heb je jezelf al eens afgevraagd wie er nu voor wie wegloopt? Het licht voor het duister of het duister voor het licht?
Als je gaat slapen en het is al donker op de slaapkamer. Doe dan eens het licht aan op de gang. Wat gebeurd er dan?
Fascinerend om te zien dat het duister wijkt voor het licht! Niet omgekeerd.
Het duister is bang voor het licht.

Was het niet even zo dat Christus, die als het licht beschouwd wordt, ook afdaalde in de duisternis?
En dat de duisternis geen vat op hem kreeg? Had het duisternis geweten dat het sterven van Jezus er voor zou zorgen dat Hij hierdoor in hun 'hol' terecht zou komen, hadden ze hem nooit gekruisigd.
Nee, het Licht heeft geen angst van het duisternis. Het is de duisternis die angst heeft voor het Licht.

Waarom zeggen we dan als christen dat God ons schuwt als we dingen verkeerd gedaan hebben?
Zijn wij het niet, die dingen verkeerd gedaan hebben, angst hebben van God, juist omdat we iets verkeerd gedaan hebben?